O hórreo en cada horta e en grupo, ás veces, na beiramar de Combarro e nas eiras do interior. Eirados no alto con cabaceiros, a modo de constelación xenérica. A primeira vez que o vin quedei sorprendida, como é posible que non estivera cada un á beira da súa casa, coma o can, a cociña de fóra, o forno…? Aínda que logo coñecín os fornos comunais, por barrios ou lugares; en Celavente funcionan así e hai unha festa e ruta dos fornos a principios de verán onde, seguindo ao gaiteiro, camiñamos de forno a forno, comendo as viandas e bebendo o viño da colleita.
Muíños e muiñadas, aqueles territorios de liberdade onde
mozos e mozas se atopaban nas noites de moenda. As cancións que o contaban e os
muíños sen uso como restos dun naufraxio.
Unha poboación diseminada que ocupa o territorio nos vales e
litorais, estendéndose ata as lindes dos agros. Alí onde comeza o monte, como demarcación
da rexión doutros seres, onde o salvaxe está acubillado.
A Pedra do Home. O Cabo do Mundo. A pena do Home. A praia do Rostro. Cabo Home…
Ningún comentario:
Publicar un comentario