Rematado o artigo, decido continuar cumprindo a manda
Retomo ao asunto e fago lembranza:
Pedíranme, en Coralia, un artigo que eu asimilei a un
encargo que me fixera alguén xa desaparecido e que consistía en tentar que
quixeran o noso país, que o valoraran. E rematárao cando chegara á escaleira decaracol de San Domingos de Bonaval. Continuarei…
Enrolouse o Barroco en si mesmo cando Domingo de Andrade
deseñou a escaleira de Bonaval (ao modo das xeometrías imposibles que séculos
máis tarde desenvolvería Escher): unha tripla hélice, tres escaleiras
independentes que conducen a diferentes pisos e salas; a irrealidade
espallándose na vertical. Deste mesmo arquitecto é a Torre do Reloxo da catedral, que xoga a aparecer ou
desaparecer detrás da brétema cando esta chega a Compostela para facela
levitar. As grinaldas de flores e froitos que dende a Casa da Parra a tantas outras de Compostela nos falan da fartura aínda feita sobre a pedra máis dura ou na terra máis pobre.
As igrexas que comezaron románicas e remataron barrocas, o barroco de aldea que non falta en ningún sitio. Os restos da policromía dos primeiros tempos, eses murais que rodean o altar abarcando a ábsida e mostran as pinturas inxenuas por toda a Ribeira Sacra e arredores. Arquitectura sen firma, sen autor coñecido. Arquitectura para deuses e humanos. Arquitectura civil.
Fachadas de galerías de cristal que forman parte da
construción vernácula que se vai adaptando a cada lugar e necesidade, coa lousa
e os tixolos, o granito e as madeiras para edificar pendellos, corredores,
soleiras e patíns. Arquitectura sen arquitecto que ergueu hórreos, fontes e
pontellas, lavadoiros, pendellos, cruceiros, fornos, muros, muíños e lareiras. Ás veces, aínda quedan as pegadas da construción
curva dos castros e camiñando corredoiras preguntámonos se de verdade chegaron
aquí os romanos coa súa liña recta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario