Nacionalidade e símbolos

Somos unhas das nacionalidades históricas, con lingua e cultura propia. O noso referente ideolóxico é Castelao, un humorista sensible, alguén que dixo que se fixera médico por amor a seu pai e non exercera por amor á humanidade, un pintor con problemas de vista, un dos homes que máis quixo a Galicia e que tivo que morrer lonxe dela.

Temos un territorio no noroeste e outro na diáspora, estendido por América e Europa, formado por emigrantes cargados de saudade. A nosa odisea, o noso canto heroico, ha tratar sobre a emigración; estamos agardando a que algún bardo a cante.

Téñense atopado escrituras nas que nas lindes se cita a Irlanda, mar por medio. E hai xente que en días, con determinada luz, desde o cabo Ártabro ve esa terra irmá.

A nosa literatura que comeza nas cantigas e se reinventa cos versos do XIX ( “Cantarte hei Galicia na lingua galega consolo dos males e alivio das penas”) ten a variante en prosa cando Neira Vilas comeza Memorias dun neno labrego con “Eu son Balbino. Un rapaz da aldea. Coma quen di un ninguén. E ademais pobre”. Un mantra co que moitos galegos se definen. Non lle preguntes, e ti quen es, pois xa sabes cal vai ser a resposta.