mércores, 22 de abril de 2020

De mulleres e identidade

Tal vez unha das pinturas que mellor nos represente sexa a chamada estética do granito: mulleres redondeadas e fortes, ornamentadas co barroco que sobrou das igrexas rurais.
Unha muller no principio, Rosalía, elas, as anónimas da arte representándonos. Tamén tivemos unha industria artística que nos identificaba, uns artistas comprometidos que crearon unha empresa de cerámica na que destacaba un azul cobalto... para elaborar as vaixelas que se usarían nas casas e polas que nos recoñecerían no mundo. Durou pouco, xa antes mataran ao marqués de Sargadelos, creador da primeira fábrica, por ilustrado, a Díaz Pardo botárono da empresa e baleirárona de contido.  Con Sargadelos ía O Castro co Museo Carlos Maside e a editorial do mesmo nome, onde se recuperou a memoria histórica e se publicou todo o publicable.
... Estamos a deternos na perda. 
Porque nos deron moito e malgastámolo todo, coma unha caste de innobres, unha estirpe de malignos, unha liñaxe de ruíns.  
E a identidade hai que ganala, por iso moitos prefiren pensar que non existe e entregarse nos brazos do alleo, da morte doce.
Sentencia: crueis cos débiles e cov
ardes cos poderosos: a peor raza, a etnia máis miserable. 

Ningún comentario:

Publicar un comentario