Dolmens e mámoas ante os que nos refuxiamos porque aí estaba
o cranio da primeira nai. Miliarios, torques que levou o avó antergo,
esculturas que nacen do humus moitos séculos despois... como as de
Asorey. E volven, asilvestradas e fortes nas obras de Leiro, tamén dende Cambados.
A arte románica e barroca eríxense como estilos nacionais. A
primeira delas, florece en Santiago para mirada do mundo, nese Pórtico da
Gloria para acadar o ceo en vida; a segunda, escribe no granito a lingua que non podía
desenvolverse na literatura ao longo dos Séculos Escuros. Enrolouse o Barroco en si mesmo
cando Domingo de Andrade deseñou a escaleira de Bonaval e a torre do Reloxo que bota a tocar as campás sobre a Quintana de vivos e mortos.
País de marabillas. Xentes condenadas a non valoralas, destruíndoas. E a Santa Compaña paseando as noites mentres busca a redención das almiñas todas que non deron visto a beleza en vida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario