Hai cidades para cada tempo: o Ferrol da Ilustración, o Vigo modernista, o Santiago medieval… que establecen como un todo porque o país é pequeno e percórrese tal como facía El Rei do poema avilesiano: “Pideu cabalgadura: o reino enteiro percorreu nun soño, e recontou as pombas, as centeeiras, fixo conta das brétemas, das urces e de todo canto lle pode pertencer a un rei”
Un país que denomina épocas históricas como Séculos Escuros
(aqueles nos que a voz culta foi enmudecida) e Longa noite de pedra (a da
ditadura, que ademais de prohibir eliminou todo vestixio de avance e liberdade,
facendo pagar con sangue o pensamento propio). Escuridade e noite para definir
os peores tempos e facelo de maneira lírica.
Calzadas romanas que conducen a castros nos que as
edificacións son redondas, sen principio nin fin, sen presidencia na mesa, nin
arestas.
A Trabe de Ouro é unha revista de pensamento crítico, pero o
seu nome vén dunha lenda galega segundo a cal os tesouros dos mouros están
escondidos en trabes ou vigas que sosteñen galerías subterráneas escavadas. Seica hai dúas trabes que sustenta o conxunto de túneles; buscando a
trabe de ouro podes atopar (en vez do tesouro) a trabe de alquitrán. Sen buscala
nós atopamos alquitrán ou chapapote canda certo tempo. O medo... paralízanos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario