Augas

Nace o Miño na lagoa Fonmiñá ou no Pedregal de Irimia. Debaixo das pedras escoitase o son de auga que baixa. Un lugar privilexiado, unha morrera ou restos dun antigo glaciar, pola anta do monte baixa unha forte enfesta e varias explicacións mitolóxicas: que se Irimia era unha bruxa que arrebola pedras aos monxes que querían cobrarlle os tributos mentres repite que o río é miño, ou as pedras son xentes que non creron no seu e están condenadas a permanecer así cumprindo a maldición dos que non valoran aquilo ao que pertencen.
Ao baixar atopas o mosteiro de Meira (de onde proviñan os monxes da bruxa), unha frmosa construción cirterciense da que se conserva a igrexa cunhas portas coas ferraxes máis fermosas que podan imaxinar ois nosos ollos, un anaco de mosteiro convertido en concello e as formas que permanecen na ocupación do espazo
Un río que percorre a bandeira e é pai do rei dos canóns: o Sil, coas súas profundas fendeduras que buscan a verticalidade.
O país dos mil ríos que se deixa acompañar polo seu son. Alguns deles estendéndose na entrega e formando rías. Eses femininos vales entre fluviais e marítimos polos que entran e saen as correntes de auga doce e salada conforme van e veñen as mareas.
O país das augas quentes e frías.
O país dos dous mares ou dos varios. O Cantábrico de atúns. O mar océano que nos leva a outro continente. Os mares da pesca e da emigración, sempre levándonos lonxe, sempre castigándonos.