O interior lévanos ao país dos mil ríos, as selvas de
Esmelle que nos remiten ao ciclo artúrico, aos lugares onde sempre foi bosque no dicir
de Novoneyra, ás carballeiras, soutos e fragas. Aí está a Ribeira Sacra na
que os mosteiros erguen as torres sobre o verde coma os templos de Tical sobre a selva.
Illados, os conventos, nos lugares escollidos para a vida recollida na meditación e a
comunicación coa transcendencia. As voltas dos ríos formando meandros
imposibles, como o Cabo do Mundo. A viticultura heroica nas ladeiras de montes nas que
están plantadas as vides que ofrecen o outono máis colorido en ocres e granates, as
masas boscosas onde se conserva a masa forestal primixenia e esas estacións
acabarán atraendo o turismo culto e delicado de amantes da beleza que fai vibrar as membranas
internas.
Ancares e Courel, as montañas redondeadas das vellas terras,
co silencio espeso dos mundos que ficaron atrás. Entra o inverno e collemos o
tren en Ourense cara a Castela, nas beiras do río rachan de amarelo as mimosas nun
dos percorridos máis atraentes. Irresistibles son tamén os xardíns de inverno,
coas árbores que acostumamos ver no outro extremo da Terra: magnolias e camelias preñadas
de flores ofrecéndonos o espectáculo de chans estrados de pétalos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario