Somos un país pequeno que contén mundos variados, xeografías
diversas, realidades distintas.
Unha costa que comeza no Cantábrico, con paisaxes como a
praia de Augas Santas ou das Catedrais, onde paseamos entre as rochas coma
quen percorre as naves de varias basílicas.
Unha beiramar con acantilados que se sitúan
entre os máis altos de Europa, ao pé de San Andrés de Teixido; santuario ao que vai de
morto o que non foi de vivo e que debe ser visitado con coidado de non pisar ningún animal
que podería ser a alma en pena de alguén que anda a peregrinar reencarnado. Cando
fores, merca os sanandresiños (amuletos modelados co miolo do pan e pintados
con forma de flor, a barca, o santo, a sardiña, a escaleira, a man, a coroa e a
pomba), colle herba de namorar e pasa pola fonte antes ou despois de entrar na igrexa.
Todas as crezas se xuntan nunha, nun sincretismo que se apoia no panteísmo dunha paisaxe
grandiosa.
Emocionámonos ante esa natureza.
Emocionámonos ante esa natureza.
Ningún comentario:
Publicar un comentario