Estamos no fin da terra ou no comezo do ceo. Cando, dende o monte, miramos o mar, podemos velo vertical, perdida a liña do horizonte que os separa...
Aquí rematan os camiños que nos atravesan como a rosa dos ventos. De diferentes nacionalidades ou da Prata, de Inverno ou Primitivo, todos chegan a nós marcados por unha estrela na terra e unha vía de leite no ceo. Camiños con sendas que nos sobrecollen e igrexas como a de Santa María a Real do Cebreiro onde se fala da presenza do Grial que buscaban os cabaleiros de Artur. Igual iso trouxo á súa xente a Galicia e aquí quedou a materia de Bretaña con todos eses personaxes vivindo entre nós. E os topónimos con Bretoña perto de Mondoñedo, onde Cunqueiro xogou coa maxia de Merlín, Artur veu da man de Méndez Ferrín disposto a darnos unha nova versión en Amor de Artur, porque ás veces o que se le como traizón é unicamente afecto compartido.
Andan, entre nós, formando unha Santa Compaña cos nosos, compartindo camiños que van dun país a outro, dun imaxinario persoal a outro común.
Ningún comentario:
Publicar un comentario